Niedziela marnotrawnego syna powracającego do dobrego i litościwego ojca

Taka jest logika ormiańskich niedziel Wielkiego Postu: najpierw przypomnienie o raju, potem o zmarnowaniu pierwotnej szczęśliwości, teraz, w trzecią niedzielę – o potrzebie powrotu do Ojca.

Czy jesteśmy podobni do syna marnotrawnego z dzisiejszej ewangelicznej przypowieści i potrzebujemy tego powrotu?

 

Wielki ormiański autor, św. Grzegorz z Nareku – jego liturgiczne święto przypada 27 lutego, to odpust w centralnej parafii ormiańskokatolickiej z siedzibą w Warszawie –w swej Księdze śpiewów żałobliwych wiele razy porównuje się z synem marnotrawnym, a nawet uważa siebie za gorszego od niego, bo wciąż ma za mało skruchy i za mało gorliwie wraca do Ojca (Słowo VI,2).

 

Oto, jak syn marnotrawny staczał się po kolejnych stopniach degradacji:

1. ucieka od rodziny, traci z nią więź;

2. marnuje swe dobra i to w sposób niegodziwy;

3. staje się świnopasem, niewolnikiem, który jada z wieprzami;

4. traci radość życia.

Wie jednak, że pozostała mu tylko jedna szansa: Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie. Opamiętał się!

 

Zdobył się na odwagę, żeby uznać swój błąd, okazać skruchę, żałować, prosić o przebaczenie. Ojciec czeka na powrót swego dziecka, zawsze gotów przywrócić je do dawnej godności.

 

Pomaga mu odzyskać stan człowieka wolnego, kochanego, szczęśliwego:

– daje mu nowe szaty (odzyskana godność),

– przywraca mu pierścień (znak przynależności do rodziny),

– daje mu sandały (oznaka wolności, niewolnik chodził boso);

– urządza dla niego ucztę (znak radości, miłości, wspólnoty).

 

Czy syn odzyskał wszystko? Zmarnowany majątek nie wrócił.

Ale może zyskał coś jeszcze więcej niż miał przedtem ?

Skrucha, żal, powrót stają się stopniem do większej pokory i miłości,

do bardziej żywych i bliskich relacji.

Warto więc wciąż wracać do Ojca!

 

Z modlitwą ks.Józef Naumowicz